My Story (...so far!)

Γονείς κατά της Τέχνης
"Χρησιμοποιώντας τις αντιδράσεις των γονιών όταν ανακαλύπτουν ότι το παιδί τους παίρνει ναρκωτικά, μια σχολή καλών τεχνών δημιουργεί μια έξυπνη παρωδία"
(http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG3762)


  • Την πρώτη φορά, τελειώνοντας το λύκειο στα 18, που είπα στους γονείς μου ότι θέλω να γίνω ηθοποιός η μάνα μου έπαθε κρίση και φώναζε ενώ ο πατέρας μου σαν πιο ψύχραιμος πλακώθηκε στις μπουνιές μαζί μου. Έτσι συνέχισα να το κάνω "ημι παράνομη" χρήση σε ερασιτεχνικές ομάδες.


  • Τη δεύτερη φορά, στα 24, που δήλωσα στο μηχανογραφικό, πρώτα, όλη τη Σ.Γ.Τ.Κ.Σ. -εφαρμοσμένη τέχνη. Όταν πέρασα Φωτογραφία, ο πατέρας μου με ρώτησε "Και σου αρέσει τώρα αυτό;" ενώ η μάνα μου σαν πιο ψύχραιμη του έλεγε ότι θα μου ανοίξουν φωτογραφείο (Γάμοι, Βαπτίσεις, ...). Πάντως λεφτά μου έδιναν. Για 4-5 χρόνια ζούσα σε μια νιρβάνα. Νόμιζα ότι θα με εντρυφούσαν στα άγρια μυστικά της Τέχνης, αλλά οι περισσότεροι ήταν δημόσιοι υπάλληλοι. Πιο πολύ σαν φάρμα των ζώων έμοιαζε. ΒΕΒΑΙΑ όπως όλα τα καλά τα ανακαλύπτεις μόνος σου, με καμιά 10/αριά φίλους που ψάχνονται και 3-4 πεφωτισμένους δασκάλους. Ότι έμαθα και ότι είμαι το χρωστάω σε αυτά τα 15 άτομα !! ΑΞΙΖΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟΝ ΚΟΠΟ !!

  • Την τρίτη φορά, "έμπλεξα" με κακές παρέες. Ήμουν 27. Γνώρισα μέσω μιας παλιάς σχέσης (ηθοποιού) το συγκάτοικο της, ζωγράφο και αυτός με γνώρισε στα παιδιά στο "Κτήριο Καλλιτεχνών" την ΚΑΤΑΛΗΨΗ της Γ' Σεπτεμβρίου 42. Ένα ελευθεριακό κοινόβιο όπου έπεσα για τα καλά "στα σκληρά" και σε μεγάλες δόσεις τέχνης. Φυσικά οι γονείς μου ζούσαν πέρα από τη θάλασσα για να γνωρίζουν την κατρακύλα που είχα πάρει. Μου έδωσαν ένα δωμάτιο 10 τμ στον 3ο όροφο, με εξωτερική τουαλέτα  και μετακόμισα αμέσως. Στο ίδιο δωμάτιο ζούσα και ήταν και σκοτεινός θάλαμος, ναι η ψηφιακή φωτογραφία ήταν ακόμη στα σπάργανα και πανάκριβη. Εκεί συναναστρεφόμουν με ανθρώπους που "σνιφάραμε καθαρή τέχνη" συνεχώς. Στο ισόγειο έκανε πρόβες η ομάδα εδάφους του Παπαϊωάννου την "Ανθρώπινη Δίψα", αν θυμάμαι καλά που πήρε κρατικό βραβείο χορού το '99, ένα σωρό εικαστικοί, μουσικοί, θεατρικές ομάδες. Εκεί ξεκίνησαν οι εκθέσεις της "Ανεπίσημης Γλώσσας", γυρίστηκαν ταινίες (μία με το Θανάση Βέγγο). Εκεί είδα την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ του Άρη Ρέτσου "Αντιγόνης Χορός" αποτέλεσμα πολυετούς μελέτης στην φόρμα εκφοράς του αρχαίου ποιητικού λόγου. Ήμουν μικρός και δεν πολυκαταλάβαινα, αλλά όπως όλες οι ουσίες με πότιζαν βαθιά και τις πήρα μαζί μου όταν μας το διαλύσανε για να το "εκμεταλλευθούν οι διάφοροι Έμποροι Τέχνης. Γι΄ αυτούς ήταν απλά μια ΚΑΤΑΛΗΨΗ από 50 μλσμνα. Φυσικά όλοι αυτοί ψάχνοντας  το άλλοθι της καθημερινότητας τους έβαζαν μέσο, ΜΕΤΑ (πάντα αυτά γίνονται ΜΕΤΑ),  για ένα εισιτήριο στις παραστάσεις των μλκσμν, κρεμάγανε, ΜΕΤΑ πάντα, τα έργα τους για εντυπωσιασμό κλπ... (τους ξέρετε δα, σας λένε τις ειδήσεις, εγκρίνουν επιχορηγήσεις, ξεπλένουν χρήμα και κάνουν χορηγείες και φιλανθρωπίες για να σώσουν την ψυχή τους). Εδώ κολλάει παραλλαγμένος ο Κάρολος (ο Κουν ντε) "Κάνουμε Τέχνη Για Την Ψυχή Μας".
    Όσο για μένα Ε! με τόση κατρακύλα στο βούρκο, δυστυχώς, έγινα ένα από τους 16 Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι στη Φωτογραφική Συγκυρία του '98 (τώρα     PhotoΒiennale) και 3ος στη "2η Συνάντηση Νέων Δημιουργών" της σχολής Βακαλό. Συγνώμη μαμά για το κρυφό παρελθόν μου...
    Μια τζούρα...


  • Την τέταρτη φορά, στα 28, γνώρισα μια κοπέλα από τη σχολή και σταμάτησα να κάνω "κλικς". Είχα πέσει σε αυτή "με τα μούτρα", το ομολογώ. Από τη μια Τέχνη και Οικογένεια, μου λέγανε δεν κολλάει, από την άλλη η κοπέλα τελικά δεν ήταν και πολύ της τέχνης και ΕΜΕΣΑ και υπόκωφα  μεν αλλά ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ δε μου το έθεσε: 'Η εγώ ή αυτή (η τέχνη δηλαδή). Τα κλείδωσα όλα σε ένα μπαούλο και προσπάθησα σκληρά να αποτοξινωθώ. "ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΩ!". Δέκα χρόνια έμεινα μαζί της, τα πέντε συζούσαμε και όλα ήταν υπέροχα. Επιτέλους καθαρός πια δεν με απασχολούσαν οι παλιές κακές συνήθειες. Έιχα πλέον σταθερή, καλή δουλειά (στα κομπιούτερς), αγόρασα με άπειρες δόσεις αμάξι (ένα σεντάν, οικογενειακό παρακαλώ), είχαμε δύο (2) τηλεοράσεις, όπως όλα τα καθωσπρέπει ζευγάρια, τα βιβλία τέχνης ήταν διακοσμητικά στη βιβλιοθήκη, οι συζητήσεις μας, περί τέχνης, ήταν διακοσμητικές στις κοινωνικές συναναστροφές μας. Οι σπουδές μας ήταν διακοσμητικές στο βιογραφικό μας (Α! ρε αθάνατη Σ.Γ.Τ.Κ.Σ. - Ηρωϊκή), ακόμα και στην εκκλησία είχαμε πάει ένα Πάσχα, σε ΟΛΟΥΣ τους χαιρετισμούς!


  • Το 2005, έφτασα τα 35, όμως ο πειρασμός έκανε την πρώτη του δειλή εμφάνιση. Στην αρχή ήρθε σαν πίνακας του φασίστα του Dali (Οι Πειρασμοί Του Αγίου Αντωνίου). Άρχισα τότε στη ζούλα και με απόλυτη μυστικότητα να ξαναφωτογραφίζω. Αγόρασα την πρώτη μου ψηφιακή (μια D40x) και έβγαινα μαζί της, την κοπέλα και τη φωτογραφική μηχανή, βόλτα. Είδα ότι μου άρεσε να φωτογραφίζω και να φωτογραφίζω "το δικό μου σταφ". Για να ρίξω στάχτη στα μάτια της άλλης, το βάφτισα "project "και "μελέτη του αστικού τοπίου απουσία έμψυχων μορφών". Άμα θέλουμε να κρύφτούμε εφευρίσκουμε ότι παπαριά μας κατέβει για να θολώσουμε τα νερά. Η πουτάνα η ανάγκη βλέπεις! Δε νομίζω ότι το πολυάχαψε πάντως γιατί το 2006 με 2007 οι καυγάδες και οι εντάσεις αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο. Τότε άρχισα να "φωτογραφίζω" και να ασχολούμαι με την τέχνη περισσότερο. Σςςςςςς! Αλλά άρχισα να αγοράζω φωτογραφικά βιβλία από το εξωτερικό μέσω amazon !! 


  • Και τότε έγινε το μεγάλο ΜΠΑΜ !!Άρχισε να μην με ικανοποιούν οι ψιλο-βόλτες και να χρειάζομαι ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΟΣΗ.
    Τότε ήταν που ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΑ. Της είπα Ερρρ! πως να σας το θέσω, μου είναι δύσκολο ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια, Ερρρ! Της ανακοίνωσα τελωσπάντων ότι ήθελα να πάω να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο φωτογραφίας με το Νίκο Οικονομόπουλο στο εξωτερικό. Εδώ να αποκαλύψω ότι το 1996 μια φωτογραφία που είδα για πρώτη φορά, από τον Ν. Οικονομόπουλο, 2 παιδάκια και ένα σκυλί από το Καρς της Τουρκίας, ΕΙΧΕ ΣΚΑΣΕΙ ΟΜΟΡΦΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΕΙΧΕ ΠΛΥΜΗΡΙΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ. Αυτή η εμπειρία, αργότερα συνειδητοποίησα ότι υπέσκαπτε αργά και υποσυνείδητα όλη μου τη βασανιστική προσπάθεια για απεξάρτηση από την τέχνη σε σημείο όταν ξανάρχισα, ξέρετε τώρα, να φωτογραφίζω ξανά όλη αυτή Η ΟΥΣΙΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ να με κατακυριεύσει και σαν αράχνη να με έχει εγκλωβίσει στο γλυκό ιστό της. ΟΥΦ! Επιτέλους το έβγαλα. Τόσα χρόνια το κρατούσα μέσα μου.    Τότε ήταν που ήθελα πλέον μεγαλύτερη δόση, μη νοθευμένη και από την ίδια την πηγή. Έτσι ανακοίνωσα ότι σκέφτομαι να παρακολουθήσω ένα φωτογραφικό σεμινάριο από τον... (στο εξής θα αναφέρομαι σε αυτόν ως Ο ΑΚΑΤΑΝΟΜΑΣΤΟΣ για ευνόητους λόγους), στην Κωνσταντινούπολη.Περιττό να πω ότι έγινε Ο ΧΑΜΟΣ!! Κατάλαβε ότι η παλιά αντίζηλος είχε κερδίσει εκπορθώντας ένα μεγάλο κάστρο και την πλησίαζε στο να την εκδιώξει και από την πρωτεύουσα που κρατούσε 8 χρόνια τώρα (ο δεσμός μου ντε). Αφού δεν μπορούσε να νικήσει στρατιωτικά την αντίζηλο (Τέχνη) σκέφτηκε να προσπαθήσει διπλωματικά.:"ΕΝΤΑΞΕΙ, μου είπε, ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ ΘΑ ΠΑΜΕ ΚΑΠΟΥ ΜΑΖΙ"!Και έτσι διάλεξε (διαλέξαμε) το Παρίσι την πόλη του Έρωτα (καταλαβαίνετε το κόλπο έτσι) και έτσι θα γινόταν και η νίκη απέναντι στην αντίζηλο θα ήταν αναίμακτη, διπλωματική και ολοκληρωτική!!Αν εγώ στο Παρίσι δεν περπατούσα τόσοοο πολύ, δεν εντυπωσιαζόμουν από την τέχνη που ήταν διάχυτη παντού στον αέρα. Αν δεν πηγαίναμε "κατά λάθος" στο μπαρ που τα έπινε ο Χέμινγουεϊ, αν δεν κατεβαίνοντας τα σκαλιά της Μονμάρτης δεν βλέπαμε μια ολόκληρη (και από τις καλές) έκθεση από φωτογραφίες κολλημένες στον τοίχο, αν δεν πήγαινα με το γνωστό Ελληνικό τσαμπουκά να βροντήξω την τεράστια μεταλλική πόρτα του πρακτορείου MAGNUM και με παρακάλια να μου επιτρέψουν να δω τη διαρκεί έκθεση φωτογραφίας στο φουαγιέ (και μου ζήτησαν και συγνώμη που δεν μπορούσα να δω και την υπόλοιπη έκθεση στην αίθουσα συνεδριάσεων λόγο συνάντησης κάποιον φωτογράφων εκείνη την ώρα -ιερών τεράτων για μένα) και αν... φυσικά ΔΕΝ πήγαινα στο μουσείο Ορσέ ('Orsay) και να κολλήσω 30 λεπτά της ώρας μονάχα μπροστά στα ηλιοτρόπια του Βαν Γκογκ.Ναι! Είχαμε ολοκληρωτική ΗΤΤΑ. Άθελα της με έριξε σε ένα λιβάδι από χρώματα και αρώματα τέχνης στην καλύτερη δυνατή ποιότητα και στη καθαρότερη μορφή της. Και εκεί μέσα γεύτηκα τον απαγορευμένο καρπό στον οποίο οφείλω την πραγμάτωση της προσωπικότητας μου. Vincent Van Gogh!


  •  Γυρνώντας από το Παρίσι τον Μάϊο του 2008 ένα πράγμα μονάχα ένιωθα: "ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΩ ΑΛΛΟ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ". Είχα ξανακυλήσει! Δεν μπορούσα να γίνω Γιάπι, δεν με ενδιέφεραν οι 2 τηλεοράσεις, ούτε οι χαιρετισμοί, δεν είχα αυτοσκοπό πλέον να βγάλω λεφτά και η αγάπη που της είχα είχε πια εξανεμιστεί από τις απαγορεύσεις. Μου είχε γίνει βρόγχος. Φταίω το παραδέχομαι. Το μόνο που ήθελα πλέον είναι να πάρω τη δόση μου. Μια μεγάλη, καθαρή δόση τέχνης από την ίδια την πηγή και όχι υποκατάστατα μιας κάκιστης, εννοούμενης, επαρχιώτικης λογικής, πιο πολύ να λέμε παρλαπίπες για την τέχνη, δυνατά να μας ακούνε οι διπλανοί ε!, να προβάλουμε στα τοπικά ΜΜΕ (που ψοφάνε να γεμίσουν 10 λεπτά χρόνου ανάμεσα σε κοκόρια που χορεύουν και κυρίες της καθωσπρέπει τοπικής κοινωνίας) ότι μλκα κάνουμε χωρίς μέθοδο, διάβασμα και ΚΥΡΙΩΣ κόπο.
    ΟΧΙ! Το παραδέχομαι είμαι εξαρτημένος.     Έτσι σε 2-3 μήνες χωρίσαμε (ήτανε άλλωστε νομοτελειακό) κι εγώ έφυγα αμέσως 2 φορές Κωνσταντινούπολη σε... Σςςςς! Φωτογραφικά Σεμινάρια κι ακόμη, πέντε (5) ολόκληρα χρόνια μετά, δεν έχω σταματήσει! ΔΥΣΤΗΧΩΣ για μένα η τέχνη πλέον είναι το 100% του "είναι μου" και η φωτογραφία μου έχει γίνει πάθος και μανία. Άλλωστε όπως είπε ~περίπου~ και ο Κάρολος (ο Κουν ντε): "ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ"

Μάνα είμαι ένα χαμένο κορμί!
www.gsavakis.com

( . - )
Subscribe to: Posts (Atom)